“Zitten jullie met elkaar te appen?” Het is een slecht, maar veel gemaakte grap van mijzelf. Als er twee mensen tegenover elkaar in een restaurant zitten, op het terras, in de trein, in de kroeg, allebei verdiept in hun eigen telefoon. Wat zijn ze dan aan het doen? Communiceren met elkaar?
Het antwoord is altijd een lach, nee man we zetten even op Facebook hoe gezellig we hier zitten.
Met Facebook doe ik niet zo veel. Eerlijk gezegd geeft deze vorm van social media mij vaak een onbestemd gevoel. Alsof mijn eigen leven saai en oninteressant is. Ik heb geen foto’s van mijzelf met pilotenbril, gezeten voor een Volkswagenbusje, sigaretje in mijn mond met op de achtergrond de Grand Canyon. Geen foto’s van mijn profiel, prachtig in het licht van de ondergaande zon in Afrika. En ook geen foto’s van velden vol mensen, roepend naar Bono ‘Whe want more’.
Toch, als ik op Facebook kijk is het net alsof ieder andere Nederlander niet anders doet. Elke dag lijkt een avontuur, elk moment oh zo fantastisch. Zo ook die momentjes in de kroeg, foto van je biertje, wat hebben we het fijn met elkaar. Dus ik doe er niet zo veel mee. Het maakt me onrustig en angstig. Bang dat ik wat mis.
Wanneer ik dit met mijn vriendinnen bespreek kijken zij mij aan alsof ik zojuist water heb laten branden. Vriendin N.:”Facebook is een leuke manier om elkaar op de hoogte te houden. Niet om elkaar de ogen uit te steken. Jij ziet het verkeerd, spiegelt je aan dat wat jij ziet en denkt dat jij het minder hebt. Maar is dat ook zo?”
Goede vraag. Is dat ook zo?
Ik zal een klein inkijkje geven in mijn afgelopen weekend.
Zaterdagochtend een potje gevoetbald. 2-0 gewonnen met een doelpunt van mijzelf. Ultiem geluk, want ik scoor werkelijk waar nooit. Zaterdagmiddag lekker geshopt met mijn moeder. Drankje gedronken, bitterballetje er naast. Zaterdagavond uitgebreid gegeten met partner en twee goede vriendinnen. Vier flessen wijn meester gemaakt. Zondag napret van de kater, en een high tea voor oma. Had ze nog te goed voor haar verjaardag.Vriendin N. kijkt me aan en zegt:” Serieus, hoe denk je dat er naar jouw Facebook profiel was gekeken als je dit allemaal online had gezet?”
Tja, ze heeft een punt. Dat ziet er natuurlijk vrij happy en gezellig uit allemaal. En dat was het ook. Ik heb er alleen niet zo bij stil gestaan.
Er is dus iets wat Facebookers wel doen terwijl ik dat over het hoofd zie. Zij zien de mooie momentjes en maken daar een plaatje van welke ze vervolgens delen met de rest van Nederland. Feitelijk is dat een mooie manier van in het moment leven. Je moet de geluksmomentjes wel herkennen om die te kunnen vangen in een beeld.
Ga ik dan nu alles op mijn profiel zetten? Nee, maar ik kan er wel van leren. Dus dit is wat ik er mee ga doen. Op www.tekstdingen.nl heb ik een kopje Beelddingen. Vanaf vandaag zal ik zo vaak mogelijk, liefst elke dag, een mooi detail zoeken en deze op de foto zetten. Een detail die mij gelukkig maakt. Om die te vinden zal ik moeten leren kijken. Kijken naar die kleine dingen die het leven zo gezellig maken. Die momenten zal ik dan delen op mijn eigen site. En misschien even op Facebook kenbaar maken dat dit het plan is 🙂